Marek Napiórkowski - Szkice piórkiem

MAREK NAPIÓRKOWSKI - Szkice piórkiem 

Płyta: Up!

Rok: 2013

Muzyka: Marek Napiórkowski

Wydawnictwo: V Records

Marek Napiórkowski. Niezwykle płody i zapracowany muzyk. W swojej karierze grał i nagrywał z takimi tuzami jak: Pat Metheny, Marcus Miller, Richard Bona czy Clarence Penn. Udzielał się w wielu projektach m.in. z Tomaszem Stańko, Janem ‘Ptaszynem’ Wróblewskim, Henrykiem Miśkiewiczem, Wojciechem Karolakiem, Krzysztofem Ścierańskim, Leszkiem Możdżerem, Anną Marią Jopek, Urszulą Dudziak, Ewą Bem, czyli ze śmietanką polskiego jazzu.

Po ostatniej płycie Marka Napiórkowskiego ‘KonKubiNap’ miałem wrażenie wypalenia się pewnych pomysłów. Muzyka stała się przewidywalna, nużąca. Album, mimo iż koncertowy pozbawiony był elementów zaskoczenia i swobodnej improwizacji. Współpraca na linii Napiórkowski, Robert Kubiszyn, Cezary Konrad niosła za sobą elementy niewypowiedzianego napięcia. Dlatego też z dużym dystansem podchodziłem do nowego dzieła gitarzysty.

Otwierający album utwór ‘Szkice piórkiem’ zapowiada wiele zmian i ucztę dla słuchacza. Muzyka jest piękna, elegancka i przejmująca. Dźwięki, które precyzyjnie płyną mają ogromny potencjał oczyszczający i relaksacyjny. Brzmienie wzbogacone aż o dziewięć instrumentów klasycznych pozostaje wyrafinowane i kameralne. Aranżacyjne smaczki to zasługa niezawodnego Krzysztofa Herdzina. Wielki ukłon należy się Markowi Napiórkowskiemu za stworzenie dzieła, w którym popisy lidera nie są nachalnie wyeksponowane na pierwszy plan, a jedynie w sposób niezwykle nastrojowy uzupełniają grę zespołu jazzowego i muzyków klasycznych.

Queen - No One But You / Nevermore

QUEEN - No One But You (Only The Good Die Young)

Płyta: Rocks
Rok: 1997
Słowa: Brian May
Muzyka: Brian May
Wydawnictwo: Parlophone / Hollywood Records / EMI

24 listopada 1991 roku o godzinie 19:20 zmarł Freddie Mercury. Postać barwna i niejednoznaczna. Wokalista o charakterystycznej i niepowtarzalnej barwie głosu. Frontman, który elektryzował i porywał publiczność jednym gestem. Autor takich utworów jak: 'Bohemian Rhapsody', 'We Are The Champions' czy 'Somebody To Love'. Ikona. A zarazem osoba bardzo nieśmiała i skryta. Otaczająca się gronem najbliższych przyjaciół i szczelnie chroniąca swoją prywatność. Tak naprawdę dzięki fascynacji muzyką zespołu Queen rozpocząłem swoją wędrówkę w poszukiwaniu brzmień, dźwięków i emocji związanych z muzyką.

Dziś w 22 rocznicę śmierci mojego idola mam wrażenie, że Queen jest zapomniane. Nie przez media czy wytwórnie płytowe, ale co smutniejsze zapomniane przez fanów. Spora w tym zasługa żyjących członków zespołu. Brian May i Roger Taylor sami nie wiedzą co zrobić z legendą Queen. Ich próby podtrzymania zainteresowania grupą są mało przemyślane i chaotyczne. Brakuje pomysłu co i jak robić. A ja powoli tracę nadzieję, że wokale które nagrywał Freddie Mercury tuż przed swoją śmiercią, specjalnie z myślą o pośmiertnych płytach kiedykolwiek ujrzą światło dzienne.
Ale dziś, staram się zapomnieć o tym co mnie boli i skupić się na pamięci o Freddim. W 1997 roku pozostali członkowie Queen: John Deacon, Brian May i Roger Taylor oddali prawdziwy hołd swojemu przyjacielowi. Nagrali utwór pełen emocji, bólu i tęsknoty. 'No One But You (Only The Good Die Young)' jest ich wyrazem szacunku i metaforycznym pogodzeniem się ze śmiercią bliskiej osoby.

I jeszcze na koniec, piękna miniaturka ku pamięci Freddiego:

QUEEN - Nevermore

Płyta: Queen II
Rok: 1974
Słowa: Freddie Mercury
Muzyka: Freddie Mercury
Wydawnictwo: Parlophone / Hollywood Records / EMI

Waglewski Fisz Emade - Ojciec

WAGLEWSKI FISZ EMADE - Ojciec

Płyta: Matka, Syn, Bóg

Rok: 2013

Słowa: Fisz

Muzyka: Wojciech Waglewski

Wydawnictwo: Agora S.A.

Uwielbiam utwory, które porywają mnie od pierwszego dźwięku. Takie, które w sposób niezwykle ascetyczny potrafią przekazać niepoliczalne atomy energii. Takie, w których tekst ma znaczenie. Takie, przy których noga sama chodzi, a dobry nastrój pojawia się tak po prostu. Najnowsze dzieło Panów Waglewskich idealnie tu pasuje.

‘Ojciec’ to solidna dawka mocy. Ukłon w stronę klasycznego rocka opartego na surowym brzmieniu i gitarowym graniu. Waglewski, Fisz i Emade muzyką i słowem opowiadają nam poruszającą historię. Dojrzały i nietuzinkowy tekst, w którym ojciec żegna się z synem i przygotowuje na koniec swojej drogi. Wszystko jest bardzo osobiste i szczere. To ciekawy, międzypokoleniowy dialog, który zachęca do refleksji nad życiem.

Czesław Niemen - Larwa

CZESŁAW NIEMEN - Larwa (Wszechcywilizacji społeczny blues)

 

Płyta: Idée Fixe

Rok: 1978

Słowa Cyprian Kamil Norwid

Muzyka: Czesław Niemen

Wydawnictwo: Polskie Nagrania Muza

Czesław Niemen. Postać kultowa. Muzyk, który oprócz fantastycznego głosu był również prekursorem muzyki elektronicznej, eksperymentalnej i progresywnej w Polsce. Człowiek o nietuzinkowej wyobraźni. Niezwykle twórczy i barwny. Nieodgadniony, tajemniczy.

Album ‘Idée Fixe’ ukazał się w 1978 roku. Jego nagranie zajęło artyście ponad 2 lata i jest jednym z najważniejszych w jego dorobku. Jest to spójna, oryginalna całość. Utwory stricte rockowe mieszają się z jazz-rockiem, funky i elementami elektroniki. Płyta iskrzy od różnych pomysłów, barw i brzmień. Muzyka w piękny sposób ilustruje wiersze C.K. Norwida. Niemen ułożył je w wyraźne przesłanie, które mówi o potrzebie powrotu do życia blisko natury i o pochwale pracy – nie jako źródła bogacenia się, ale jako wyróżnika człowieczeństwa. Tak powstało dzieło bardzo ambitne i niełatwe w odbiorze. Ale zdecydowanie warte poznania.

Kompozycja ‘Larwa’ z podtytułem ‘Wszechcywilizacji społeczny blues’ eksploduje funkowymi nastojami. Dzięki gęstej sekcji rytmicznej wzbogaconej elektroniką utwór żyje i niespokojnie pulsuje. Tajemniczy nastrój wzmacnia odrealniony śpiew Niemena. Gdy głos milknie jego rolę przejmuje saksofon Zbigniewa Namysłowskiego. Tekst to wiersz Norwida napisany w latach 1861-1862. Opowiada o londyńskiej ulicy, której życie tętni i pełznie jak larwa z bielmem na oku nie pozwalającym widzieć nic poza interesem i pieniędzmi. Jakże aktualny i dzisiaj!

Znacie takiego Niemena?

Riverside - We Got Used To Us

RIVERSIDE - We Got Used To Us

Płyta: Shiren Of The New Songs Generation Slaves 
Rok: 2013
Słowa: Mariusz Duda
Muzyka: Mariusz Duda, Piotr Grudziński, Piotr Kozieradzki, Michał Łapaj
Wydawnictwo: Mystic

Jest w muzyce pewien paradoks. Paradoks, który łatwo zbagatelizować. Mam na myśli zamierzoną dwubiegunowość. Raz utwór może miażdżyć potężnym riffem, ale traci sens przy śpiewie o ciepłych kapciach i grzanym winie. Innym razem mamy piękną melodię, która opowiada historię morderstwa. W prosty sposób ten fakt można pominąć słuchając muzyki nieuważnie. Ale gdy poświęcimy dłuższą chwilę i wsłuchamy się w to co artyści chcą nam przekazać, to robi się ciekawie.

Panowie z Riverside to specjaliści w budowaniu nastroju. Ich kompozycja ‘We Got Used To Us’ uzależnia pięknym i niepowtarzalnym klimatem. Słuchając samej muzyki możemy rozpłynąć się w urzekających dźwiękach. Znakomity temat pianina i gitary spod znaku Pink Floyd nadają całości delikatnej szlachetności.

Ale gdy zaczniemy zagłębiać się w tekst okaże się, że cała kompozycja naznaczona jest żalem. Nagle okazuje się, że łatwiej jest odejść i udawać, że wszystko jest ok. Wczorajszą obietnicę uznać, za kaprys i przestać walczyć o siebie, o Ciebie, o Nas.

“I try understand
How we could forget
We made a promise to one another
That nothing would ever break what we had
Now we never talk when we fall apart
We never talk when we fall apart 
We pretend we’re ok”

Złość miesza się z tęsknotą. Cienka granica między miłością, a nienawiścią zaciera się. I pozostajemy sami. Z bagażem, którego nikt nie pomoże nieść dalej. W miejscu ,do którego nie dążyliśmy i w którym nie chcemy być.

“I don’t want to be there
Where we are
I know we got used to new life
And I don’t want to be there
...
We pretend we’re ok
By filling up our inner space
With little hates
And so-called love.”

Cenię takich wykonawców, którzy tworzą rzeczy niejednoznaczne, pełne sprzeczności. Zespół Riverside w sposób absolutnie mistrzowski potrafi łączyć piękno muzycznego świata z zaangażowanymi tekstami, w których nie brak emocji. Sprawdźcie sami.